Edita Saakian
Na twee en een half jaar moet in april definitief de sloopkogel door het pand van The Living Museum aan de Enschotsestraat in Tilburg. Er komt een groot appartementencomplex voor in de plaats. Ondanks alle hulp die ze krijgen, lijkt het zicht op een nieuw onderkomen ver weg.
Vorig jaar hoorde de stichting voor het eerst dat het pand aan de Enschotsestraat gesloopt gaat worden. De zoektocht werd direct gestart maar de droom locatie laat op zich wachten. De panden liggen bovendien niet voor het oprapen. “Onze wensen en ambities zijn groot maar helaas is onze portemonnee niet meegegroeid. We hebben een heel ruim pand nodig en het liefst ook rondom het centrum,” legt Rob Haen, initiatiefnemer van The Living Museum, uit.
Op de in- en uitloop wil de stichting namelijk echt niet inleveren. Er lopen dagelijks zo’n 15 tot 30 mensen naar binnen en inmiddels zijn er 75 kunstenaars bij de stichting in beeld. Daarnaast zijn er zo’n zeven zelfhulp groepen waar de kunstenaars aan deelnemen. De kunstenaars hebben bijna allemaal ervaring met onder andere dakloosheid of verslavingen.
“We zijn een soort reddingsboei. Een plek waar je altijd naartoe kunt.”
Vijf en een half jaar geleden haalde Rob het ‘museum’ naar Tilburg. “In die tijd waren we een soort rondreizend circus. Dat had ook wel z’n charme maar bleek voor veel van onze kunstenaars een kwetsbaar bestaan.” Volgens Rob voelen veel van de kunstenaars zich inmiddels thuis in het huidige pand. Het is namelijk meer dan alleen een plek waar kunst gemaakt wordt en dat werd nog eens pijnlijk duidelijk tijdens corona.
“Toen we tijdens de lockdown dicht moesten, ging mijn telefoon meerdere keren per week af en werd me verteld: ‘Rob, ik loop hier langs het spoor en ik ben toch weer gaan gebruiken’. Dat gaf wel aan hoe wij in korte tijd een vaste basis zijn geworden voor zoveel mensen. The Living Museum is een soort reddingsboei voor veel van hun. Een plek waar je altijd naartoe kunt.”
“Zonder structuur ga ik de mist in.”
Dat gevoel beaamt ook één van de nieuwkomers. Bianca van Gastel komt hier sinds drie maanden dagelijks om kunst te maken. Ze komt net binnen en ploft neer op de bank in de ontmoetingsruimte. “Ik heb de indruk dat ik hier vrienden en familie heb gevonden. Hier kan ik mijn structuur behouden en zonder structuur ga ik de mist in.”
Over drie maanden moeten ze het pand definitief verlaten. “Het wordt nou wel echt spannend. We kunnen nu niet zomaar stoppen; we zijn zo verweven in hun dagelijkse leven, dat we echt opzoek moeten naar een nieuwe plek.” Gelukkig is van pessimisme geen sprake bij Rob. “Ik ben ervan overtuigd dat dit gaat lukken, al dan niet met een tussen locatie. Het water staat heel hoog maar ik slaap nog steeds goed.”
