Schrijversatelier: Vincent

Vincent - Ad Nouwens (Schrijversatelier)
Foto: Wendel Moretti / Pexels

Hij schildert want woorden
Zonder antwoorden is hij moe
Zeggen hem weinig
Beletten zijn emoties vrij te laten
En te bepraten
Dat woud heeft hij achter zich gelaten
Maar nog groenen
Drogende bomen
In de stromen
Van zachte zinnen om te bezinnen.
Hij is moe en duwt tubes leeg
En zijn paletten worden balletten
Van kleur en smeur
En hij mest wat in hem wringt
En ontspringt
En in een wild begin
Waar het roze kleurt,
Van paars naar zwart odeurt,
Omdat de werkelijkheid verwart
En start met streken
Uit niets geboren,
Het zit tussen zijn oren bevroren,
En langzaam verschijnen contouren
En laat hij zich ontroeren en vervoeren
En stuurt zijn hand zich
Door de streken over het gebroken wit
Dat in onschuld het linnen bezit
Hij breekt het wit,
Laat het onvoorspelbaar sturende pigment
Met streken op het linnen spreken
Tot het leven wekt
Het strijklicht bedekt
En wrijft en spreidt
Over ongetemde wolken tot ze kolken
En uiteenstuiven in een woest begin
Bovenin,
Waar het zwart uiteen geknepen
Zich in grove schets en flets
Van grijs naar blauw laat strepen
en lucht geeft aan de bron
die de horizon laat ontwaken
en zich laat maken
onder de handen
die de tedere klanken
schetsen in de lucht
Hij sprankelt seizoenen in het groen
Laat knopen bloeien
Door vloeien groeien, uit hun doen
Sprokkelt wilgen onder het gebint
Als groene haren in de wind
Het mes is terzijde gelegd
En de vrijheid gehecht in penselen
Strelen de gemiste stukken gebroken wit
In poëtische strofes in lood
Geschilderd mozaïek
Zo penseelt hij het waaien van de wind
Tot een aaien van wolken
Met een veeg pigment in zachte tint.

Ad Nouwens – Schrijversatelier

Kees-Luc Simons