Edita Saakian
In de vroege ochtend kwamen de bewoners van de Guldenakker een voor een, met rollator, samen. Een beetje onzeker om zich heen kijkend, want zelf geloofden ze nog niet dat ze zich echt hadden opgegeven voor een sportdag. “Ziet u mij dit al doen?” vraagt de 82-jarige mevrouw van Amelsfoord, terwijl ze er nog om kan lachen, maar zich ook een beetje zorgen maakt. “Ik heb een evenwichtsstoornis. Een klein beetje bukken kan ik al niet.”
Sjaak Langenberg en Rosé de Beer begonnen de Social Sportschool net voor corona. Met een auto vol sportspullen rijden ze door verschillende steden om verzorgingshuizen een sportdag aan te bieden. In eerste instantie werd het idee geboren uit het gebrek aan jonge vrijwilligers in de zorg. “Leuk om te zien dat zoveel mensen zich hebben aangemeld en meedoen. Sommigen lijken echter niet helemaal vrijwillig hier te zijn,” merkt de heer Langenberg op, waarop de aanwezigen moeten giechelen.
Sporttrainer Tom praat de zenuwachtige senioren bij: “Niets maakt me blijer dan jullie zo samen te zien. Voordat we een mooi plekje in de zon opzoeken, mogen jullie allemaal een eigen trainingsjack kiezen.” De stichting heeft zeker zo’n tien ouderen bij elkaar gebracht. Ieder van hen wordt gekoppeld aan een vrijwilliger, die verschillend in leeftijd zijn en ‘sportmaten’ genoemd worden.
Terwijl de sportmaten druk bezig zijn met het uitzoeken van de juiste maat sportjack, komt mevrouw Adriaanse (95) aangesneld met haar rollator. “Ik heb maat 44.” Een sportmaat vraagt of ze het maatje van mevrouw mag zijn vandaag. Ondertussen heeft elke senior een maatje erbij. Voor de gelegenheid was ook wethouder Pernell Kriens (PvdA) aanwezig. Het was namelijk de eerste keer dat de sportdag in Goirle plaatsvond. “We willen dat mensen elkaar meer gaan ontmoeten en meer gaan bewegen. Dat is precies wat jullie hier vandaag gaan doen”, motiveerde ze de aanwezigen.
De groep beweegt langzaam naar buiten. Op een grasveldje in de zon, net buiten het verzorgingshuis, vormen ze een grote cirkel: elk maatje naast een oudere. Sporttrainer Tom zet een grote JBL-box neer op de grond en begint met de warming-up. “In het liedje dat ik zo aanzet, hoor je de hele tijd ‘up and down’. Bij ‘up’ zwaaien jullie je armen omhoog en bij ‘down’ mogen ze weer naar beneden.”
Binnen de kortste keren is de cirkel in beweging en maken de fronsen op de voorhoofden plaats voor een voorzichtige glimlach. De sportmaten krijgen het niet makkelijk; ze voeren burpees, squats en lunges uit, terwijl de senioren naar eigen vermogen een bal overgooien of een high-five uitdelen. Sjaak en Rosé kijken trots toe. “Jaren geleden dachten we: hoe kunnen we jonge mensen, die niet snel vrijwilligerswerk met ouderen zouden doen, toch zover krijgen? Een activiteit als deze blijkt goed te werken.”
Isabel Visser, werkzaam bij Thebe, is net klaar met de burpees wanneer ze overweldigd wordt, niet vanwege het harde sporten, maar door iets wat ze een van de ouderen hoorde zeggen. “Ik hoorde net van iemand dat dit de eerste keer is dat ze buiten is geweest na een lange tijd. Daar krijg ik echt een brok in mijn keel van.” Hiermee raakt de Sociale Sportschool misschien wel een nog belangrijker doel: het was niet slechts een sportieve dag, maar ook een herinnering om elkaar vaker te ontmoeten.
LEES OOK:
Bij Walking Sports ontmoeten ouderen elkaar tijdens het sporten
