Nanne op 't EndeTilburg is in de greep van carnaval. Een konijn komt uit een hoge hoed, Obelix fietst voorbij met een menhir op zijn rug en Prins Etienne d’n Irste wordt feestelijk ingehaald. De stoet komt net voorbij als ik bij Luycks Gallery het werk van Marjolein Landman bekijk.
Onwillekeurig vergelijk ik de uitbundige kleuren en de chaos buiten met de abstracte schilderijen aan de muur. Vrolijke vegen, vlekken, lijnen, balken, spetters, alles dwars door elkaar – ja, hier of daar heeft het wel iets van een uit de hand gelopen feestje.
Tekst & Foto’s: Nanne op ’t Ende
Maar zo makkelijk kom je er niet van af bij Marjolein Landman, besef ik als ik de titels lees. Katrina, Allison, Joan, Grace… het zijn de vrouwennamen die de Wereld Meteorologische Organisatie geeft aan stormen die over de Atlantische Oceaan trekken. Waiting for Florence, de titel van de tentoonstelling, is de stilte voor de storm. Ramen dichttimmeren, alles wat los zit vastbinden en voorraden inslaan, want wie wacht op de orkaan, brengt zichzelf niet in veiligheid. Die blijft thuis om te redden wat er te redden valt in geval van nood. Om plunderaars weg te jagen, om – misschien wel om het natuurgeweld van nabij mee te maken, er midden in te staan.
Dat is wat je ziet op de schilderijen. De geselende wind en de striemende regen, de verwarring en het lawaai, het spoor van vernieling – kilometers breed. Op de voorgrond bieden de resten van een huis een doorkijk naar ondergelopen gebied, ergens in de verte brokkelt een brug af, hier of daar duiken figuren op, schimmen die wachten tot het water weer zakt. Op Florence ligt de donkere nacht naast het verblindende daglicht, gefilterd door gebroken glas, een moment van schoonheid tussen de ruïnes.
Natuurlijk, het blijven abstracte werken, nergens zie je dingen zoals ik ze beschrijf, nergens lijken de schilderijen letterlijk op reportages van, bijvoorbeeld, de ravage die Katrina aanrichtte in 2005. Die beelden, die Landman vast heeft bekeken tijdens het schilderen, zijn opgelost in de kleuren en de eindeloos gevarieerde manieren waarop de verf is aangebracht op het doek – en als je wat langer kijkt, zie je ze overal weer tevoorschijn komen, raken ze aan herinneringen, aan je eigen verbeelding.
Waiting for Florence is nog te zien tot en met 31 maart in Luycks Gallery. Gewoon even binnenlopen – na de carnaval.
