Kees-Luc Simons
De jonge man houdt in Last Resistance vast aan dat wat hij nog heeft. Dit in een poging om, ten einde raad, hier van die warme stem te horen hoe het nu verder moet.
Dat wat het lichaam is aangedaan blijft heel de tijd in nevelen gehuld. Toch valt er aan dat wat het met het lichaam doet niet te ontkomen. De lange, lenige en broze ledematen van de Pools-Nederlandse danser Blazej Jasinski kroppen op, hopen daar spanning bij op en grijpen ook gretig in elkaar. Op zoek naar controle. Om later weer, op de meest ondoenlijke momenten, uiteen te spatten en rond te zwaaien. Op zoek naar hoop en verlossing, naar adem, naar ruimte, naar licht of verlichting.
Soms doet genezing meer pijn dan een wond
De voorstelling
Last Resistance draait in de kern om trauma’s en dat wat er is gebeurd, hoe we dit in ons lijf opslaan en hoe dit soms naar buiten klapt, in het wilde weg en uit zichzelf.
Daarnaast gaat de voorstelling over vastgrijpen en afscheid nemen. Intiem zijn en op afstand, over verslaving en onheil doorstaan. En tegelijk over enorme dompers en hoop dat later alles goed komt. Er eenzaam en alleen voor staan tegenover het in verbinding staan met naasten om wie je geeft. Maar ook over fysieke prikkels en gemis, offers, en weer beter worden. Over het kijken naar je eigen spiegelbeeld in een plas bloed en dat je dan doorkrijgt: “Ik besta. Hier moet iets gebeuren.”
Annemijn Rijk dacht dus het ballet uit. Zij studeerde in 2016 af bij Fontys, hier in de stad, en sprak onlangs met ons in het programma CulTuur. Dit gesprek is hieronder te bekijken.
