Manoek Lambregts
Twerken bij Bryan Adams (24 juni)
De eerste Bryan Adamfans zaten om half tien ‘s morgens al voor de poort. Nodig was het niet. Een uur voor de opkomst van de Canadese rockster lukt het nog om een plaats te krijgen waarmee je het fretboard van gitarist Keith Scott kunt zien, maar aan barrier lukt niet. Er verschijnt een QR-code waar je je verzoekjes kunt indienen voor de show. Stilzwijgend of helemaal niet wordt er eentje uitgekozen: het publiek hoort er niks van terug.
Met 65 jaar blijkt meneer Adams nog een frisse man. Bij ‘You Belong To Me’ kondigt hij aan: “You don’t have to dance, you can twerk. If you don’t wanna twerk, take your shirt off.” Tientallen shirtjes worden gelassoot in de festivalweide. Ook wil Adams bij ‘Shine A Light’ graag de plek oplichten met telefoonlampjes, maar het is net de langste dag van het jaar geweest en het optreden is onder een blauwe hemel. Het is toch een poging waard. Door massale instemming lukt het.
Knaldrang voor The Prodigy (27 juni)
Het weekend is begonnen, de knaldrang roept. De eerste moshpit opent rond een uur of acht bij punkrockact Karen Dió. Het zongedroogde zand stuift boven de hoofden uit. Ook bij The Bloody Beetroots blijkt dat het niet te vroeg is om te pieken met een enthousiast vervolg van het gedruis. Het kleine podium is op vrijdag the place to be voor de pre-party.
Tekst gaat verder onder de afbeelding.
Bij The Prodigy blijkt de tank nog niet leeg. Het moshen, dansen en springen gaat moeiteloos door. De jaren negentig hits worden ondersteund door visuals die flikkeren en flitsen. Lasers reiken tot het einde van het park. Je merkt dat de bezoekers hiervoor komen. Met de overleden frontman Keith Flint nog in gedachten, raast het feest door. De merchtent draait overuren, als je links of rechts kijkt zie je hoe dan ook een bandshirt van de Britten.
Na ‘Breathe’ verdwijnt de act kort van het podium. “Maar ze moeten nog ‘Smack My B*tch Up’ doen?!” klinkt verbaasd in het publiek. Er komt een toegift met de hit, maar het is niet de afsluiter. Na ‘Out of Space’ hoef je maar met je ogen te knipperen of de bandleden zijn ingewisseld voor stagehands met rolkoffers.
Decennia popgeschiedenis bij Nile Rodgers & Chic (28 juni)
De zaterdag begint Racoon en Ilse DeLange, vaste gasten in de Nederlandse festivalwereld. De middag gaat in dezelfde toon door met nieuwkomer De Zweefclub. Het Spoorpark lijkt op het kleine zusje van Concert at Sea, dat hetzelfde weekend is. De sfeer verandert later op de avond.
Sophie Ellis-Bextor maakt ruimte om te dansen. Ze erkent tijdens haar optreden wat al begonnen is tijdens dag één: Tilburgers die meekijken vanuit hun eigen balkon. Bij Westpoint staan rijen ramen open. Een enkeling zit op een garagebox of werpt een glimp vanaf het viaduct of de Hazelaarstraat.
De afsluiting is aan Nile Rodgers & Chic. Na Tilburg vertrekken ze naar het befaamde Glastonbury festival in Engeland: een festival dat steenvast 210.000 tickets uitverkoopt. The Prodigy is hier ook. Spoorpark Live heeft nog geen tien procent capaciteit hiervan. Het is ook niet uitverkocht. Het is in het Spoorpark mogelijk om in een intiemere setting acts van de bovenste plank te zien.
Tekst gaat door onder de afbeelding.
Op de setlist staan Chics eigen nummers zoals ‘Le Freak’ en ‘I Want Your Love’, maar vooral nummers waar Nile Rodgers aan meegewerkt heeft. Het is écht geen coversetlist. Het is een ode aan de laatste vijfenvijftig jaar muziek, waar de Amerikaanse producer een prominent aandeel in heeft. Hits van Madonna, Daft Punk, Beyoncé, David Bowie en Diana Ross passeren de revue. Het funky, lichtverige gitaartje de signatuur van meneer Rodgers.
Aan het eind van de set verschijnt in koeienletters ‘Thank You Spoorpark Live’ op de elektronische backdrop. Gejubel en applaus ebben weg. De MC kondigt aan dat het festival volgend jaar terugkeert. Gelukkig hebben we de foto’s nog.
LEES OOK:
Eerste editie Nederpark op komst: ‘Willen het grootste nederpopfestival in Brabant worden’
