Ook in Cinecitta merken ze de populariteit van Japanse en Zuid-Koreaanse films

“Ik ervaar dat er sinds de eind jaren negentig een flinke opkomst is van de Zuid-Koreaanse culturele markt, inclusief de cinema. Het grootste voorbeeld hiervan is natuurlijk Parasite, die als eerste niet-Engels gesproken productie een Oscar won voor beste film.”

Hij legt uit dat Zuid-Korea een vrij jonge filmgeschiedenis heeft. Het land is pas sinds eind jaren negentig flink gaan subsidiëren in kunst. Vanwege de lage export besloot haar overheid vol op de culturele sector in te zetten. Beginnende filmmakers konden hierdoor gebruik maken van flinke subsidies. “De Zuid-Koreaanse films zijn nu enorm populair, maar de regisseurs die nu bekend zijn timmeren al een flinke tijd aan de weg.”

Uiteindelijk heeft Parasite veel reclame gemaakt voor de Koreaanse markt en dat opent ook de deuren voor andere Zuid-Koreaanse films. “We zien de bezoekersaantallen zeker stijgen op het gebied van Oost-Aziatische cinema. Ik vraag me dan wel af of dat komt door een groeiende honger naar deze producties of omdat deze films zó kwalitatief goed zijn.

Als filmmakers Europese prijzen in de wacht slepen, dan zie je dat de bezoekersaantallen ten alle tijden zullen groeien. Bezoekers willen een Oscar- of Cannes-winnaar zien, en daardoor zorgde Parasite ook voor meer nieuwsgierigheid naar de kleinere Aziatische titels. Dat is iets waar ik als filmprogrammeur, maar vooral als groot filmliefhebber, erg van geniet.”

De gevestigde Japanse filmindustrie

Ook de Japanse producties trekken veel bezoekers, al is dat een minder nieuw fenomeen. “In tegenstelling tot de Koreaanse markt, is de Japanse markt is al heel lang aanwezig. Momenteel vertonen we Monster van Hirokazu Kore-eda, maar deze regisseur maakt al tien, vijftien jaar werk dat hier te zien is.

Veel Japanse filmmakers uit de jaren vijftig wisten later veel grote Amerikaanse regisseurs, zoals Tarantino en Scorsese, te inspireren.” Naast Monster, staat momenteel ook de Duits-Japanse productie Perfect Days van Wim Wenders op de programmering. De Japanse film Boneless Lantern viel in de prijzen tijdens de laatste editie van het 013 Cinecitta International Film Festival.

Balans

Om een film ook bij het internationale publiek in de smaak te laten vallen, moet er volgens hem een bepaalde balans zijn. Aan de ene kant dicht bij de cultuur blijven, maar het toch voor een grote groep toegankelijk maken. “Koreaanse films laten heel erg de culturele elementen van het land zien, zoals de kuisheid en de taboesfeer. Maar toch zijn films als Parasite heel toegankelijk vanwege hun humoristisch karakter en de thematiek van klassenverschillen die overal te zien zijn.”

Vorige week was er een vertoning van Parasite in Cinecitta, gevolgd door een maatschappelijk verdiepend gesprek tussen filosoof Ralf Bodelier en beleidsmedewerker Elleke Schoenmakers. Hier werd er een brug gemaakt tussen de Nederlandse en Koreaanse maatschappij. “We moeten het gevoel hebben dat we Aziatische cinema kijken, maar we moeten onszelf er ook in kunnen herkennen.”

Sam vertelt dat een aantal Japanse en Koreaanse filmmakers tijdens hun carrières projecten hebben ondernomen in de westerse industrie. Deze films hebben het niet zo goed hebben gedaan als wanneer de regisseurs dichtbij zichzelf en hun cultuur bleven. “Kore-eda maakte voorheen alleen Japanse cinema en heeft toen een uitstapje gemaakt naar Frankrijk voor La Vérité. Die film flopte. Vervolgens ging hij weer Japanse cinema maken. Dat werd Shoplifters, die de Gouden Palm binnensleepte, de grootste prijs van filmfestival Cannes.

Momenteel is Bong Joon-ho, de regisseur van Parasite, bezig met een Amerikaanse film met Robert Pattinson in de hoofdrol. Bong heeft eerder een half-Amerikaanse film gemaakt, genaamd Okja, en dat was ook een minder groot succes. Het is een moedige poging, maar het zal spannend zijn of dit gaat werken.”

Programmering

Op dit moment trekken vooral de grote regisseurs veel bezoekers, maar net zoals andere niet-Engels gesproken producties, is het lastiger om dezelfde interesse te wekken voor de wat kleinere namen. Daarom kijken Sam en zijn collega bij het programmeren, naast hun eigen inzichten, naar de eerdere werken en reputatie van de regisseurs, de waardering van films door critici en de reacties tijdens filmfestivals. Daarnaast maak Cinecitta zich sterk voor de arthouse cinema, en daarom zijn de kunstzinnige en maatschappelijke insteek ook erg van belang.

Dit jaar kunnen we zeker meer Japanse en Zuid-Koreaanse producties in Cinecitta verwachten. “Ik zou ieder die geïnteresseerd is in de Japanse of Koreaanse film aanraden eerst met de grote regisseurs te beginnen. Voor Japan is dat Kore-eda. Hij maakt de Japanse cultuur heel menselijk door de verhalen van individuen te vertellen.”

Persoonlijk raadt hij zijn film ‘Like Father, Like Son’ aan, die het verhaal vertelt van een vader die erachter komt dat zijn zoontje na geboorte is verwisseld in het ziekenhuis. “Maar als je echt geïnteresseerd bent in Oost-Aziatische cinema, dan moet je naar de klassiekers van Kurosawa en Ozu kijken. Weet je wat, laat ik dit alvast verklappen, waarom ook niet, nog dit jaar zullen we Tokyo Story vertonen, een meesterwerk dat iedereen gezien moet hebben.”